Αγαπητοί φίλοι καλημέρα σας! Σας παρουσιάζω την νέα δουλειά μου με τίτλο ΑΦΡΟΔΊΤΗ Όπερα! Πρόκειται για τον μεγάλο Γλύπτη όπου ενώ κατασκευάζει το έργο του το άγαλμα της Αφροδίτης, συνομιλεί και μαζί του!
Η νέα συνεργασία μου με την εταιρεία 'Bandcamp' που φιλοξενεί πολλούς και αξιόλογους συναδέλφους απ΄όλο τον κόσμο, μου δίνει το αβαντάζ να ακουστεί και να πωληθεί το έργο μου τόσο στην Ελλάδα αλλά και ταυτόχρονα σε όλο τον υπόλοιπο πλανήτη με τους καλύτερους όρους …
Στο παρόν link μπορείτε να ακούσετε ολόκληρο το πρώτο μέρος και να το κατεβάσετε επίσης ολόκληρο ή αν θέλετε τμηματικά!
Πιο κάτω παραθέτω τους καλλιτεχνικούς συντελεστές και ένα μέρος από το Λιμπρέτο του έργου.
Σας εύχομαι καλή ακρόαση, Φιλικά Δημήτρης Ζαφειρέλης

Ερμηνεύουν:

Αφροδίτη............................. Δάφνη Πανουργιά (σοπράνο)

Τεχνίτης............................... Παντελής Κατσάμπας (μπασοβαρύτονος)

Χορωδία - Χορός:

Εταίρα.................................. Σοφία Ανδριανού (μετζοσοπράνο)

Γλύπτης................................ Στράτος Καράχος (τενόρος)

Εταίρα.................................. Νικολέττα Παπουτσή (σοπράνο)

Γλύπτης................................ Δημήτρης Ζαφειρέλης (τενόρος)


Dear friends, good morning! I present to you my new work entitled VENUS Opera! It is about the great Sculptor where while he is building his work the statue of Aphrodite, he also talks with him!
My new collaboration with the company 'Bandcamp', which hosts many notable colleagues from all over the world, gives me the advantage of having my work heard and sold both in Greece and at the same time throughout the rest of the planet under the best conditions...

I wish you a good listening experience, Sincerely Dimitris Zafeirelis
Dafni Panourgia (Soprano), Pantelis Katsambas (Bassobaritone), Sofia Andrianou (Mezzosoprano), Stratos Karachos (Tenoro), Nikoletta Papoutsi (Soprano), Dimitris Zafeirelis (Tenoro)

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΑΦΕΙΡΕΛΗΣ

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΟΠΕΡΑ ΣΕ ΤΡΕΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ

Libretto ΤΑΚΗΣ ΦΑΒΙΟΣ

Ο άγνωστος γλύπτης του αγάλματος της Αφροδίτης, ερωτεύεται το δημιούργημα του.
OVERTURE
1η Πράξη
Η ΑΝΑΔΥΣΗ
ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ
Καθώς ανέμελη πνοή ερωτικών Ζεφύρων
πάνω στο κύμα άπλωσε τ’ αστραφτερά σου στήθη
Μπροστά σε γαλανές ακτές τριπέλαγων Κυθήρων
το κάλλος σου Αφροδίτη μου απ’ το βυθό ανεδύθη
ΧΟΡΟΣ ΕΤΑΙΡΩΝ
Κι ύστερα πάλι νοερά σαν θαύμα εφανερώθη
μέσα από απάνεμα νερά, Κύπριδoς χώρας γέννα
Κει που χορεύουν οι κρυφοί των στεναγμών οι πόθοι
απ' των αφρών το ξάφνιασμα, λευκή, γυμνή παρθένα
ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ ΕΝΟΡΑΣΗ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Πρώτο έπεσε ένα αστέρι.
Ήταν το αίμα του ιεροφάντη ουρανού
βαθιά μέσα στο βλέμμα μου
Έτσι γεννήθηκα τυφλή
Για ένα νεύμα ιριδισμού σε σμίλη
Εκεί που η έμπνευση απλώνεται γογγύλη
Για τη νιοστή επιθυμία των θνητών
Που σέρνουνε τη σάρκα
από την ανεμόσκαλα του χρόνου
Με τα έφιδρα τους χείλη

ΣΤΟΥ ΠΟΘΟΥ Τ' ΑΕΤΩΜΑΤΑ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ
Πρώτο έπεσε ένα αστέρι
Ήταν το δάκρυ
των ρόδων της αυγής
Έτσι γεννήθηκες αυτόφωτη
Άοκνης γης οδύνη
ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ
Έναν σπασμό, μια λάμψη σου
στου πόθου τα’ αετώματα να κρύβεις
Μια έκρυθμη σιγή της λαξευμένης ήβης
Κάθε παν μέτρον άριστον
με κάλλος ν’ ανταμοίβεις
μια έκρυθμη σιγή
της λαξευμένης ήβης
ΣΠΟΝΔΗ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Να είμαι εγώ το πάλλευκο της έμπνευσης σου θήλυ
Κοράλλι αναδυόμενο από κυμάτων πύλη
Της λήθης του αρχιπελάγους
σπονδή που’ χει ανατείλει

ΤΩΝ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΩΝ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ
Μαρμάρινη μου ερωμένη.
Της τέχνης μου μοιραία κι ειμαρμένη
Έλα να γίνουμε άτρωτοι
Σ’ έναν εμφύλιο σπαραγμό πιθανοτήτων
Λευκού αμνού η αορτή
Σε θυσιαστήρια ολυμπίων θεοτήτων Το κόκκινο να κάνει τον έρωτα πιο λαίμαργο.
Να ασελγεί πάνω στο φως μ’ ενα μαχαίρι. Μια νύχτα θρυμματίζοντας τη φλέβα
Μιας τραγικής πανσέληνου, που ασπαίρει.

ΕΡΩΤΩΝ ΠΑΘΗ ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ
Ο Έρωτας κι ο Ίμερος πιστοί σε συντροφεύουν
καθώς του τερψικέραυνου του Δία λάγνοι πόθοι
δική του να σε κάνουνε πεισματικά γυρεύουν
κόρη που θείο έπαθλο της καλλονής σου εδόθη
Του Άρη και του Ήφαιστου ο Όμηρος σ’ εμπνέεται
μιαν άστατη συντρόφισσα, τις ηδονές να εγείρεις
Και στου Αγχίση του βοσκού την αγκαλιά που φλέγεται
το λάγνο σώμα σου σκορπά αρώματα της γύρης

ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΡΥΠΤΗ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Retcitativo
Θα’ θελα να’ μαι ορατή
μέσα σε ονείρου κρύπτη
Να ψάχνει η τέχνη σου βαθιά
να με ανακαλύπτει
Aria
Θα’ θελα να’ μαι ορατή, κατακερματισμένη έστω
Το μαγικό σου εκκρεμές σε μια καμπύλη δέσ’ το
Θα’ θελα να’ μαι ορατή κι απ’ της φθοράς τα μάτια
Σαν δραπετεύω μυστικά σε ηδονικά παλάτια

ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΠΑΡΑΓΜΩΝ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ
Bαθαίνω! Bαθαίνω!
Ενα ταξίδι σπαραγμών το μυθικό σου κάλεσμα
Κι έσπασε η λύρα του Ορφέα στο πρώτο σφιχταγκάλιασμα
2η Πράξη
ΠΟΥ ΠΑΜΕ?
ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Που πάμε? Αναρωτήθηκα
Ως την καρδιά, αποκρίθηκες
Κι απ’ το φιλί στην ξαστεριά των σπαραγμών μου χύθηκες
ΕΚΚΡΙΣΗ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ-ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ

Σαν μια έκκριση που αστράφτει
Από βυθού μαργαριτάρι, ως το φεγγάρι
Πονάει η αγάπη μας, πονάει
Σαν μέσα μας σαλπάρει!
Η ΣΙΓΗ ΤΩΝ ΑΓΑΛΜΑΤΩΝ
ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ
Εσείς εταίρες πάλλευκες του γλύπτη Πραξιτέλη
που Αθηναίο πλαστουργό της ομορφιάς τον θέλει
ενός γυμνού των Θεσπιών του έρωτα στολίδι
πριν της οργής του Νέρωνα, γίνει αποκαΐδι
Κι άλλη της έχθρας λαίλαπα ας θυμηθούμε πάλι
μιας Αφροδίτης Κνίδιας τα ποιητικά τα κάλλη
που στου Βοσπόρου τα ψηλά, πυρπολημένα τείχη
του ίδιου γλύπτη άγαλμα βρήκε μοιραία τύχη

ΤΗΣ ΣΜΙΛΗΣ ΘΑΥΜΑΤΑ
Μες στου Ερμή την αγκαλιά μικρού Διονύσου χείλη
που λαχταρούν ηδονικά ένα τσαμπί σταφύλι
Του Λύκειου Απόλλωνα τη λαξευμένη κόμη
κι άλλα της σμίλης θαύματα να ονειρευτούμε ακόμη

ΣΕ ΟΝΕΙΡΩΝ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ
AΦΡΟΔΙΤΗ
Retcitativo
Είπα γλυκά να κοιμηθώ σε ονείρων υποσχέσεις
Στων πλαστουργών δακτύλων σου το άρμα να με δέσεις
Μα όπως φυσούσε του έρωτα στα χείλη μου η αγρύπνια
Ξημέρωσα στο σήμερα και τους χυμούς σου ήπια
AΦΡΟΔΙΤΗ-ΧΟΡΟΣ ΕΤΑΙΡΩΝ Aria
Είμαι δικό σου γέννημα εραστή
Λένε της σάρκας μου οι ιστοί
Είμαι δικό σου γέννημα εμπνευσμένε
Βαθειά στα κύτταρα μου μπαίνε

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΣΜΙΛΗΣ
AΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ
Εμπρός Φειδία πάλι ομίλει
με την ευέλικτη σου σμίλη
Το σιγμοειδές του σώματος
σε αγάλματα αετώματος
Ω! Πραξιτέλη εμπνευσμένε
γυμνό τον έρωτα σου δένε
σ’ ένα γλυπτό της Αφροδίτης
που θριαμβεύει η ηδύτης
Κι εσύ Αθηναίε Αντήνορα
τεχνίτη των Τυραννοκτόνων
της αρμονίας τα σύνορα
κρύψε στα βάθη των αιώνων

ΔΕΜΕΝΟΙ ΣΕ ΚΑΤΑΡΤΙ
TEXNIΤΗΣ Άφησε με να φιλήσω στο στήθος σου
Τον ανθισμένο μύθο σου
που αντιστέκεται στο μαρασμό του θέρους.
Εσύ στιλπνή ολότητα, κι εγώ το επί μέρους
Σ’ ανταριασμένες θάλασσες, δεμένοι σε κατάρτι
ο Έρωτας, ο Ίμερος, εγώ, εσύ, κι η Αστάρτη
ΓΑΛΑΞΙΑΚΗ ΚΑΡΔΙΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Στης φλέβας την αιμάτωση και σε σωμάτων πλεύση
Σαν γαλαξιακή καρδιά ζητά να θριαμβεύσει.
Φεγγάρι η επιθυμία μου, του ουρανού οπώρα
Στο δέντρο αυτού του σύμπαντος, της ξαστεριάς αιώρα
ΘΑ’ ΡΘΟΥΝ ΑΡΧΑΙΟΚΑΠΗΛΟΙ
ΧΟΡΟΣ ΕΤΕΡΩΝ
Θα’ ρθουν αρχαιοκάπηλοι
μακριά για να σε πάρουν
Μα εσύ γυμνή θεά του Ολύμπιου θρύλου
θαμμένη μες στα χώματα της Μήλου
Κι από την αρπαγή σου
Θα ηχήσει άναυδη κραυγή
βαθιά στη χέρσα γη σου

ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ Θα’ ρθουν αρχαιοκάπηλοι
μακριά για να σε πάρουν
Κι απ’ την σκαπάνη χωρικού, που θα σε ανακαλύψει
πικρή θα μείνει ανάμνηση, μια του χαμού σου θλίψη

ΘΑ’ ΡΘΟΥΝ ΓΙ’ ΑΝΑΚΡΙΣΗ ΦΩΤΟΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Θα’ ρθουν γι’ ανάκριση φωτός Αμφιθυμίες των χρωμάτων
Τρελών σατύρων σ’ ένα πάπυρο
ηλιοβασιλεμάτων
Κι όπως το κόκκινο
Ποθεί να ξεστρατίσει
Θα ανεμίσει μέσα μου
Άρρενος φύση

ΖΩΝΤΑΝΕΨΕ ΜΕ ΓΛΥΠΤΗ!
Το πλαστουργό το σπέρμα σου στο γόνιμο μου τίκτει
Ζωντάνεψε με γλύπτη!
3η Πράξη

ΕΓΩ, Ο ΑΔΕΞΙΟΣ ΑΡΠΙΣΤΗΣ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ
Μαρμάρινη ήσουν κάποτε
μα σάρκινη σε είδα
Των λαξευμένων σου χειλιών
ψάχνοντας τη χλωρίδα
Να’ ναι το σώμα σου βιολί
το χέρι μου δοξάρι
Των μεταξένιων σου χορδών
της αρμονίας χάρη
Να σπάσω κάποτε τη μια
τη φλέβα των σπασμών σου
Εγώ ο αδέξιος αρπιστής
των αναστεναγμών σου

Η ΠΕΤΡΑ ΑΝΕΣΤΗΘΗ
ΕΤΑΙΡΕΣ
Άξιε γλύπτη που δονείς
του μάρμαρου τη λήθη
Μπες στο κορμί της Άδωνις
Η πέτρα ανεστήθη!
Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΠΛΑΝΙΕΤΑΙ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Η ψυχή μου χορεύει κύμα σε ακρογιάλι Και η λύρα του Ορφέα μες’ τα μάτια μου θάλλει Αρχαιοκάπηλου οργίλου το άγαλμα μου βορά Μες’ το χώμα της Μήλου ξεψυχάει νοερά
ΤΑ ΘΕΛΓΗΤΡΑ ΣΟΥ, Ω ΘΕΑ
ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ Τα θέλγητρα σου ω θεά, Γίγαντες παρασύραν
ως το μεγάλο σπήλαιο, που του Ηρακλή η οργή
πότισε με το αίμα τους τη διψασμένη γη
Γι’ αυτά σπαρακτικά θρηνούν, αφού ποτέ δεν πήραν
της ομορφιάς το έπαθλο, Άρτεμις κι Αθηνά
Τα θέλγητρα σου ω θεά, έρως τα κυβερνά
Τα θέλγητρα σου ω θεά του Διόνυσου αγρύπνια
Των Βακχών πόθοι και χοροί μαινόμενων σατύρων
Αφροί κυμάτων λαξευτοί σε βράχους των Κυθήρων

ΤΙ ΜΕ ΦΙΛΑΣ?
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Τι με φιλάς, τι με φιλάς?
Και όλο στάζουνε στο φως Αλκυονίδων χείλη
ΤΕΧΝΙΤΗΣ Τι με φιλάς, τι με φιλάς?
Σαν να’ χει αστράψει ένας χρησμός μέσα μας ν’ ανατείλει
ΑΦΡΟΔΙΤΗ Τι με φιλάς, τι με φιλάς?
Κι όλο ξεχύνονται πουλιά απ’ της αυγής την πύλη

ΧΛΩΜΗ, ΒΑΘΙΣΚΙΩΤΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ
Retcitativo
Χλωμή, βαθύσκιωτη αγαπημένη
Μια νέα έμπνευση θα σ’ αγκαλιάσει πάλι
Ενα φεγγάρι, ένα φιλί, γυμνό που ξεπροβάλει
Κόκκινη σάρκα των χειλιών πυρακτωμένη
Μ’ έναν ιερό του Απόλλωνα χρησμό
Σαν λυρικός διάττοντας στον αστρικό μας ρεμβασμό
Aria
Χλωμή, βαθύσκιωτη αγαπημένη
Σώμα που δίνεσαι γυμνό, σώμα ανθρώπων μύρου
Της Ιλιάδας ω θεά, του εμπνευσμένου Ομήρου
Χλωμή, βαθύσκιωτη αγαπημένη Προστάτιδα του Πάριδος και της ωραίας Ελένης
Λεμονανθέ στην αγκαλιά κόρης ερωτευμένης
Χλωμή, βαθύσκιωτη αγαπημένη Της γλυπτικής μου τ’ άγγιγμα, σε έχει αναστήσει
Θωπεύοντας τα κάλλη σου, μαρμάρινη μου φύση

ΒΟΥΚΟΛΙΚΟ
ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Χορεύει η Δήμητρα, η αφέντρα της χλωρίδας
πάνω στα υψώματα, ανθισμένη και γυμνή
Κρύβεται ο Διόνυσος σε κήπους Αργολίδας
και στα θυσιαστήρια στενάζουν οι αμνοί
Λουλούδι φύτρωσε στης άνοιξης τα στήθια
Φυσάει ο άνεμος, σποράς πραγματευτής
Τυφλός ο Αίσωπος διαβάζει παραμύθια
Καλπάζει η Άρτεμις του δάσους θηρευτής

ΧΟΡΟΣ ΕΤΑΙΡΩΝ - ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ
Κι εσύ ω γλύπτη που δονείς του μάρμαρου τη λήθη
Της σμίλης φως θαυματουργό μες στης σιωπής τα βύθη
Μπες στο κορμί της Άδωνις πέτρα ανεστήθη

ΤΑ ΕΠΙΝΙΚΙΑ
Στις Θερμοπύλες μας λογχίζουν οι τρακόσιοι
να αρνηθούμε εξουσίες ψυχοβγάλτες
Μα στην εξέδρα ανεβαίνουνε οι όσοι
και μας ζητούν να μετρηθούμε μ’ εφιάλτες
Στη Σαλαμίνα ναυαγήσαν οι τριήρεις
Σκυλιά τραβούν του Μαραθώνα τ’ άσπρα κόκκαλα
Κι άλλο δε μένει απ’ την ανία σου να γείρεις
πάνω στης άγονης ζωής τα μαύρα φρόκαλα
Στις Πλαταιές δολοφονήσανε τ’ αηδόνι
που τραγουδούσε κάποια αρχαία επινίκια
Κι έμεινε μόνη μια πατρίδα να ερημώνει
και να παλεύει με υποσχέσεις δεκανίκια

ΕΛΛΑΔΑ, ΣΤΟΥΣ ΚΟΣΜΟΧΑΛΑΣΜΟΥΣ
ΤΕΧΝΙΤΗΣ - ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Θα ξαναρθούν ωραίοι καιροί
Θ’ αναστηθούμε από τις στάχτες μας και πάλι
Ως άλλος ήλιος, ως θάλασσα, ως άνεμος
Ως κόμη αστεριού, που θάλλει
Η ποίηση θα μας χαϊδεύει τα μαλλιά
Θα θυμηθούμε τη ζωή, που πέρασε και πάει
Και δίχως λύπη πια, θ’ αδράξουμε τη νέα ζωή
Θα βρούμε μιαν αλήθεια άλλη

ΤΕΧΝΙΤΗΣ - ΧΟΡΟΣ ΕΤΕΡΩΝ - ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ
Είναι που είδα στο στήθος σου
δύο τρελούς κυματισμούς
Ελλάδα, Ελλάδα, στους κοσμοχαλασμούς

ΤΕΧΝΙΤΗΣ - ΑΦΡΟΔΙΤΗ
Θα ξαναρθούν ωραίοι καιροί
Κι απ’ των μαρμάρων τη σιγή θα ξεπροβάλει
Ως άλλος ήλιος, ως θάλασσα, ως άνεμος
Μια νέα Ελλάδα στου Αιγαίου τ’ ακρογιάλι
Η ποίηση θα μας χαϊδεύει τα μαλλιά
Το νέο φεγγάρι σαν σπαθί θα ανατείλει
Γυμνό σπαθί στ’ αετώματα της λύπης μας
Της λήθης ξάφνιασμα από ερώτων σμίλη

ΑΦΡΟΔΙΤΗ - ΤΕΧΝΙΤΗΣ
ΧΟΡΟΣ ΕΤΑΙΡΩΝ - ΑΡΧΑΙΟΙ ΓΛΥΠΤΕΣ
Είναι που είδα στο στήθος σου
δύο τρελούς κυματισμούς
Ελλάδα, Ελλάδα, στους κοσμοχαλασμούς


TEΛΟΣ